De Litouwse familielijn van Beatričė gaat terug naar het hart van Kupiškis, een plaats die beroemd is om zijn unieke en boeiende huwelijkstradities. Deze aloude praktijken worden nu erkend als onderdeel van de Litouwse inventaris van immaterieel cultureel erfgoed. Door deze verouderde rituelen ontstaat er een sfeer van feestelijkheid en theatraliteit, waardoor de meest gedenkwaardige overgang van het leven levendig in beeld wordt gebracht. Deze ceremonies, die gewoonlijk worden omschreven als de gelukkigste dag van iemands leven, verweven beide kanten van het menselijke emotionele spectrum, van de hoogten van opgetogenheid tot de aangrijpende diepten van klaagzang, verdriet en verdriet. De echo's van postmoderne dilemma's worden gevoeld door de spanning tussen huwelijk en liefde, vaak pragmatische keuzes, en de doorgaans beperkte autonomie die aan de bruid wordt geboden. Deze rijke geschiedenis wordt voor eeuwig bewaard door tradities, rituelen en menselijke emoties, vastgelegd in fotonegatieven en gedrukte beelden uit de jaren 80 en 90, naast andere documentaire bronnen.
