Anabelle Schattens Wet-Collodion
De ultieme vorm van opsluiting zijn niet zozeer de muren die ons binden, maar de duisternis die de geest omhult, de mist die tussen gedachten weeft en de helderheid van het bestaan verstoort.
Deze sensaties die ik tijdens de opsluiting voelde, werden voor mij het ontstaan van een aangrijpend fotografisch ritueel.
Elke dag, op onze kleine, afgesloten binnenplaats, op hetzelfde tijdstip, het tijdstip waarop het licht de gezichten in vuur en vlam zet, zette ik mijn kijkcamera op. Deze daad van het fotograferen werd een heilig moment en bood ons een ontsnapping, een vluchtig gevoel van vrijheid.
Het natte collodiumproces, met zijn traagheid, de discipline die het vereist en ook zijn eigenaardigheden, heeft ons aan wachten onderworpen. Pas toen het bord eindelijk klaar was en de ziel voor een hartslag gevangen hield in opgelegde stilte, werden de stemmingen onthuld.
De kinderen, barometers van de geest en het hart, schommelen tussen uitbundige deelname en lethargische desinteresse.
Soms voerden ze het poseerspel met een aanstekelijk enthousiasme, op andere momenten overviel de verveling hen, waarbij hun geforceerde glimlach tastbare schaduwen van spanning schetste.
Deze foto's zijn dus een blijvende getuige van een delicate dans met tijd en emoties.
