In de nasleep van de tragedie vond de Antwerpse kunstfotograaf Ingeborg Selleslags troost en genezing door haar unieke benadering van het vastleggen van het onzichtbare. In 2016 werd ze het slachtoffer van de nationale luchthavenaanslagen, een ervaring die haar kijk op leven en dood voor altijd veranderde.
Door haar nauwgezette werk creëert deze getalenteerde fotograaf portretten op groot formaat met behulp van de VanDyke- en Cyanotypes-technieken. Deze methoden vereisen geduld, precisie en een diepe verbinding met het onderwerp. De resulterende beelden zijn een bewijs van haar reis van genezing en zelfontdekking.
Haar werken spreken over de kwetsbaarheid van het verlaten van het leven en vangen de essentie van de dood als een destructieve, onomkeerbare en brutale kracht. Elk portret vertelt een verhaal over de eenzaamheid die wordt ervaren op het moment van de dood, de laatste adem van het leven en de hartverscheurende daad van het achterlaten van dierbaren. Het is een aangrijpende verkenning van het loslaten en het omarmen van het onbekende.
In haar zoektocht naar eenvoud en stilering vertrouwt deze kunstenaar uitsluitend op natuurlijk licht om haar meesterwerken te creëren. Ze laat de beelden ontstaan en organisch groeien, geleid door haar intuïtie en emoties. Dit intieme proces, uitgevoerd in de eenzaamheid van haar huis, stelt haar in staat diep in de diepten van haar eigen ziel te duiken.
Door de onzichtbare momenten vast te leggen die vaak onopgemerkt blijven in nieuwsfilms, daagt deze fotograaf onze perceptie van tragedie uit en nodigt hij ons uit om onze eigen sterfelijkheid onder ogen te zien. Haar kunst herinnert aan de kwetsbaarheid van het leven en het belang van het koesteren van elk moment.
Door haar unieke visie en artistieke talent biedt deze Antwerpse fotografe een kijkje in de diepgaande schoonheid die op de meest onverwachte plekken te vinden is. Haar werken zijn een bewijs van de kracht van kunst om te genezen, te inspireren en introspectie uit te lokken. Ze nodigen ons uit om de complexiteit van leven en dood te omarmen en de onzichtbare schoonheid die ons omringt te waarderen.
